ভগৎ সিংহ এক মহান বীৰ আৰু দেশ প্ৰেমী, যাৰ জন্ম ২৮ ছেপ্টেম্বৰ, ১৯০৭ চনত বংগা, লিয়ালপুৰ, পশ্চিম পঞ্জাৱত হৈছিল।
ভাৰতৰ স্বাধীনতা সংগ্ৰামৰ এগৰাকী বিপ্লৱী, চিন্তাবিদ আৰু দেশপ্ৰেমিক আছিল।
তেওঁৰ সাহস, ত্যাগ আৰু আদৰ্শই ভাৰতীয় যুৱসমাজক গভীৰভাৱে অনুপ্ৰাণিত কৰিছিল।
অতি কম বয়সতে ফাঁচীৰ দণ্ড ভোগ কৰিবলগীয়া হ’লেও ভগৎ সিংহৰ চিন্তাধাৰাই ভাৰতৰ স্বাধীনতা আন্দোলনক এক নতুন দিশ দিছিল।
ভগৎ সিংহৰ পৰিয়াল
তেওঁৰ পিতৃ কিষণ সিংহ আৰু মাতৃ বিদ্যাবতী দেৱী আছিল।
পৰিয়ালটো আছিল শিখ ধৰ্মাৱলম্বী, কিন্তু ভগৎ সিংহে নাস্তিকতাৰ দিশত ঢাল খায়।
সৰুৰে পৰা তেওঁৰ মাজত দেশপ্ৰেমৰ ভাৱধাৰা বেছিকৈ দেখা গৈছিল।
ভগৎ সিংহৰ শিক্ষা
ভগৎ সিংহে লাহোৰৰ ডি.এ.ভি. স্কুলত শিক্ষা গ্ৰহণ কৰিছিল।
তেওঁৰ ওপৰত লালা লাজপত ৰায়, ভগৱান দাস, চন্দ্ৰশেখৰ আজাদ আদি নেতাসকলৰ গভীৰ প্ৰভাৱ পৰিছিল।
১৯১৯ চনৰ জালিয়ানৱালাবাগ হত্যাকাণ্ডে তেওঁক আতংকিত কৰিছিল আৰু ইয়াৰ পিছতেই তেওঁ স্বাধীনতা সংগ্ৰামত জড়িত হৈ পৰে।
বিপ্লৱী জীৱনৰ আৰম্ভণি
১৯২০ৰ দশকত ভগৎ সিংহে নন-ক’অপাৰেশ্যন আন্দোলনত যোগদান কৰে।
পিছলৈ তেওঁ “হিন্দুস্তান ৰিপাব্লিকান এছ’চিয়েশ্যন” (HRA) নামৰ গোপন সংগঠনত যোগদান কৰে।
এই সংগঠনটোৱে সশস্ত্ৰ বিপ্লৱৰ জৰিয়তে ভাৰতক স্বাধীন কৰাৰ পৰিকল্পনা কৰিছিল।
Also read: সুভাষ চন্দ্ৰ বসু: ভাৰতৰ প্ৰকৃত মহানায়ক
১৯২৮ চনত লালা লাজপত ৰায়ক পুলিচে পিটিঁউৱাৰ পিছত তেওঁৰ মৃত্যু হয়।
ইয়াৰ বদলা ল’বলৈ ভগৎ সিংহে চন্দ্ৰশেখৰ আজাদ আৰু ৰাজগুৰুৰ সৈতে মিলি লাহোৰৰ পুলিচ
সুপাৰিণ্টেণ্ডেণ্ট স্কটৰ সলনি জে.পি. চেণ্ডাৰ্ছক গুলীয়াই হত্যা কৰে।
এই ঘটনাৰ পিছত ভগৎ সিংহ আত্মগোপন কৰে।
ভগৎ সিংহৰ দিল্লীৰ কেন্দ্ৰীয় বিধানসভাত বোমা বিস্ফোৰণ
১৯২৯ চনত ভগৎ সিংহ আৰু বটুকেশ্বৰ দত্তে দিল্লীৰ কেন্দ্ৰীয় বিধানসভাত বোমা বিস্ফোৰণ ঘটায়।
এই কাৰ্য্য তেওঁলোকে “অসহযোগ আন্দোলনৰ বিৰুদ্ধে” কৰা আইনৰ বিৰুদ্ধে প্ৰতিবাদ হিচাপে কৰিছিল।
বিস্ফোৰণৰ সময়ত তেওঁলোকে “ইনকিলাব জিন্দাবাদ” (বিপ্লৱ দীৰ্ঘজীৱী হওক) ধ্বনি দিছিল আৰু গ্ৰেপ্তাৰ দিছিল।
ভগৎ সিংহক চেণ্ডাৰ্ছ হত্যাৰ অভিযোগত অভিযুক্ত কৰা হয়।
আদালতত তেওঁৰ বক্তব্যে সমগ্ৰ দেশকে আলোড়িত কৰিছিল। ১৯৩০ চনত তেওঁক ফাঁচীৰ দণ্ডাদেশ দিয়া হয়।
২৩ মাৰ্চ, ১৯৩১ তাৰিখে ভগৎ সিংহ, ৰাজগুৰু আৰু সুখদেৱক লাহোৰ কেন্দ্ৰীয় কাৰাগাৰত ফাঁচী দিয়া হয়।
উপসংহাৰ
ভগৎ সিংহ এগৰাকী সমাজবাদী বিপ্লৱী আছিল। তেওঁৰ মতে, কেৱল ৰাজনৈতিক স্বাধীনতাই নহয়, সামাজিক আৰু অৰ্থনৈতিক ন্যায়ও প্রয়োজন।
তেওঁৰ লেখা-পঢ়া, বক্তৃতা আৰু আদৰ্শই ভাৰতীয় যুৱক-যুৱতীক উদ্বুদ্ধ কৰি ৰাখিছে।
ভগৎ সিংহৰ জীৱন আছিল ত্যাগ, সাহস আৰু আদৰ্শৰ এক প্ৰতীক। তেওঁৰ বলিদানে ভাৰতৰ স্বাধীনতা সংগ্ৰামক নতুন গতি প্ৰদান কৰিছিল।
আজিও তেওঁৰ চিন্তাধাৰাই আমাক শিকায় যে দেশৰ বাবে ত্যাগ কৰিব পৰাটোৱেই হ’ল সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ সাধনা।
